'It's
gonna be a closed set.' Refn op pad in de modellenwereld. Het wachten is
op het moment dat de dekselse Deen zíjn Love 3D gaat maken. Het moment
kan echt niet ver weg meer zijn. In The Neon Demon houdt ie het – aanvankelijk –
nog best chique. Stroboscopisch knipperende beelden uit LA by night.
Softsynths van Cliff Martinez zoemen weemoedig, de dure decors bevolkt door
ijskoninginnen en skeletten. Beats sporen de opgepompte lichamen aan,
als kijker krijg je de neiging het volume ook maar eens goed op te
krikken. Maar dan gebeurt er héél lang niets. Wonderland-meisje Elle
Fanning zet haar eerste schreden in de bekende(n) wereld, en verandert al snel in
een bitchje like any other. Keanu Reeves hangt de ware dissonant uit. De
sjoemele baardman is zo de leukste in een matige film. Hij probeert het
niet eens meer, maar schmiert als Randall uit Clerks. Heel vroeg kadert
Refn zijn film af. Drie moderne heksen omsingelen het jonge
onschuldige ding. Shakespeariaans, en je weet hoe dat gaat eindigen. Lynch had samen met zijn hoppermannekes de
modellenwereld van LA eigenlijk ook afdoende doorgeprikt. De ballon zat al vol gaten, hoe moet
ie dan nog krijsen? Net als ik ga mokken dat de film zelfs wat braaf
blijft, gaat Refn in het laatste kwart alsnog lekker los. Giallo meets
Ferrara. WTF. 'Gigi just got out of the body shop.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten