Garage

Een schrijnende Ierse film met een groot hart. Weinig verrassend, dat wel, want wie de verstandelijk gehandicapten-klassieker Le Huitième Jour heeft gezien verbaasd zich nergens over. Josie is een simpele man, net niet syndroom van Down, al heeft ie wel zo'n loopje. (Needless to say, de acteur Pat Shortt speelt dat geniaal, aangenomen dat ie zelf niet simpel is) Josie werkt in een tankstation. In zijn eentje. Hij werkt er al zijn hele leven. Zijn baas komt af en toe langs en er is ongeveer één klant per twee uur. Josie is niet echt ontevreden, maar ook weer niet zo gelukkig. Wat de film mooi duidelijk maakt is dat hij eigenlijk een alcoholist is geworden uit noodzaak, om te kunnen "copen" met alles. Dan zendt zijn baas diens zoon (een emokid) om hem in de weekends te helpen. In een Hollywood-film zou dit een mooie vriendschap opleveren, maar hier voel je al dat 't onheil gaat betekenen. Zelfs voordat er iets gebeurd denk je gemeen: jeee zou de baas zijn eigen zoon haten en hem daarheen sturen om iets uit te lokken waardoor hij 't tankstation kan sluiten? (In het dorp zegt men dat hij de grond voor iets anders wil gebruiken, of verkopen ofzo) Uiteindelijk gaat alles mis dankzij een videotapeje. Mooiste scènes zijn die met 't paard dat door Josie appels wordt gevoerd. "Aye Hass, come 'ere! Hass! Want an apple? They free anyways."