Jungle Fever

Wat betreft pamflettistische films hoef je Spike Lee niks te leren. Het te lange Jungle Fever gaat over interraciale relaties hoe de omgeving daartegenaan kijkt. (Niet al te positief...) Wat schematisch worden de Italiaanse macho-arbeidersklasse en de Afro-American community tegenover elkaar gezet. Wesley Snipes maakt op kantoor 'n slippertje met z'n blanke secretaresse. Tot woede van zijn vrouw. Die extra kwaad is omdat het een blanke is. Huh, da's vreemd. Ze is zelf toch ook blank? Nee, enkel "extreem licht", maar één druppel zwart bloed is al genoeg voor beide partijen om ze respectievelijk te omarmen of af te stoten. Leukste scènes van Jungle Fever zitten in een kioskje, waar John Turturro werkt, constant discussierend met z'n werkloze matties. Daaronder zijn veel onbekendere broer Nicholas Turturro, in een stereotype dat we hier als Mocro-straatschoffie zouden zien. Jungle Fever is ook beroemd door de rol van Samuel L. Jackson als junk. Je kunt je afvragen of dat goed geacteerd is, aangezien hij zelf ook net uit rehab kwam. Aangrijpend is 't wel. De man bedelt bij de hele familie om geld, en doet af en toe een even olijk als schrijnend dansje, omdat zijn ouwe moeke dat in een ver verleden een keer zo leuk vond.