La Chambre Verte

Misschien wel de minste Truffaut die ik tot op heden zag. Melodrama met een totaal gebrek aan chemie/aantrekkingskracht tussen de twee hoofdrolspelers. Natalie Baye en Truffaut himself. In 't begin lijkt 't nog een van zijn beste rollen, als de non-acteur die hij toch is. Truffaut speelt een man die ondanks zijn baan als journalist zich van de wereld heeft afgekeerd. Hij is sociaal onhandig, wat goed past bij het stuntelige acteren. De man is een jaar of tien na de Eerste Wereldoorlog en 't (ongeveer gelijktijdige) overlijden van zijn jonge vrouw geobsedeerd door de dood. Het enige waar hij voor leeft is de nagedachtenis eren van zijn vrouw en (gesneuvelde) vrienden. Dan ontmoet ie Baye op een kunstveiling. Baye is 't niet met zijn levensstijl eens, je kunt best opnieuw verliefd worden, hint, hint, hint. Je verwacht dus dat Baye de man langzaam uit het moeras trekt, maar die blijft koeltjes zijn eigen rare ding doen, waarop Baye's liefde voor hem wat ongeloofwaardig wordt. De man wordt langzaam waanzinnig, á la Adele H. zeg maar, alleen heeft Truffaut niet de kwaliteiten van een Adjani.