Un Secret

Niet saai, maar ook geen emotionerende Tweede Wereldoorlog-film. Uit Frankrijk, waarbij ik me voor de zoveelste keer afvroeg hoe 't toch kon dat de Duitsers het Franse leger onder de voet liepen. Ik zou me bijna plaatsvervangend schamen, en n.a.v. deze film zou je bijna denken dat het anti-semitisme in Frankrijk zo groot was, dat het haast opzet was, van collabo's en legerleiding. Un Secret heeft een totaal overbodige ingewikkelde structuur met drie lagen, waarvan de meest recente laag én overbodig, én irritant zwart-wit én metaforisch erg simpel is. In de andere lagen zien we een jongetje dat langzaam zijn familiegeheim ontdekt. Daar zijn zowel hij als de kijker al snel achter: hij had een verzwegen broertje, zelfde vader, andere moeder. En we zien natuurlijk, terwijl hem dat verteld wordt, hoe 't allemaal in zijn werk ging. Mooie plaatjes, mooie vrouwen. Pa wil assimileren, zowel voor als na de oorlog. Hield van 't eerste zoontje, haat het tweede. Maar 't grote geheim komt niemand te weten, behalve dan de heldin (Julie Depardieu) van het verhaal, degene die de waarheid gedeeltelijk aan 't jongetje vertelt. Zij is zijn buurvrouw en, als ik me door alle relaties niet vergis, ook de zus van zijn vader.