Scarlet Street

Hele slimme lichtvoetige film noir, tot de laatste minuten eerder een film blanc ofzo. IJzersterk trio hoofdrolspelers ook. Tuurlijk er is een femme fatale (Joan Bennett), maar zij is vooral oliedom, ze heeft de kansen voor 't oprapen, maar roept de ellende over zichzelf af. Ze is dan ook vooral verliefd, d'r ratio werkt niet meer als ze die al had. Dat geldt ook voor het voor lange tijd oneindig goede midlife-crisis-slachtoffer Edward G Robinson. Hij komt na een avondje uit het meisje tegen en redt haar, door er met z'n paraplu op los te timmeren van haar William G Macy-achtige belager, wat later d'r door geld geobsedeerde vriendje en pooier blijkt. De man is natuurlijk meteen verliefd, het meisje maakt 't allemaal niet zoveel uit, maar ze pikt wel op dat de man schilder zou zijn. Is ie ook, in zijn vrije tijd, in werkelijkheid is ie heel saai. Vriendje (Dan Duryea) ziet geld en vind dat ze 'm maar af moeten gaan persen. Een voorbeeld van de lichtheid van de film zit 'm erin dat de kunstkritiek voor gek wordt gezet. De uiteindelijke uitbarsting van geweld, die in een film noir toch moet komen, vond ik nog best verrassend. Blijft de vraag over, komt ie ermee weg? Dat zou fantastisch geweest zijn, maar regisseur Fritz Lang had kennelijk toch een groot rechtvaardigheidsgevoel.