Roma, Città Aperta

Italiaanse neo-realisme klassieker die tegenwoordig vooral indruk maakt door het moment dat het werd gefilmd. De Duitsers hadden net hun hielen gelicht of Rossellini begon al! (In '45 dus) De regisseur gebruikte zelfs werkelijke nazi-gevangen als figuranten. En de straten zien er echt kapot en vooral stoffig uit. Het is een ensemble-verhaal, wat af en toe wat verwarrend is. Hoop personages, een meisje in een nachtclub verslaafd aan morphine, die later aanpapt met een nazi-lesbienne. De nazi's zijn óf decadent (lekker martelen!) óf depressief óf allebei. Italiaanse linkse verzetshelden worden geholpen door een dikkige priester die in zijn indrukwekkende zwarte gewaad en hoed over de straten zweeft. De huisvrouwen houden hun kids in de gaten, die ook plannen tot sabotage hebben. In dé bekende (en inderdaad erg mooie en vooral plotselinge scène) wordt een verzetsman opgepakt, zijn soon to be wife (huwelijk was de dag erna) rent er gillend achteraan. U raadt wat er dan gebeurd.