Footlight Parade

Ik ben geen kenner van jaren '30-musicals, wie weet waren ze allemaal wel zo goed, maar dit sprankelt in razende vaart. Eerste 45 minuten zijn een dollemansrit van uitgewisselde hatelijkheden op de studiovloer. Hollywood was al in 1932 meta, door een film te maken over hoe de musical-producenten reageerden op de talkies! James Cagney is de creative director in een driemanschap, de anderen doen niks en zuigen 'm uit. Hij werkt zich de pleuris geholpen door zijn lieftallige tot over d'r oren verliefde secretaresse (Joan Blondell) die bijvoorbeeld ergens als hij weer opgaat in een manische monoloog haar hoofd ongemerkt zachtjes tegen 'm aanvleit. Hij ziet vervolgens (hoe gemeen!) meer in haar huisgenootje, een omhoog gevallen upper-class wanna-be, die dus de toorn van Blondell krijgt te verduren. Ze heet ook nog 'ns Miss Rich. (Zet daar maar 'n b voor!) En natuurlijk de klassieker: "as long as they've got sidewalks yóu've got a job!" In de bijrollen nog klassiekers als het suffe meisje met de bril dat zich ontpopt als vamp en tapdanseres, een (homoseksuele, fobische) co-regisseur weggelopen uit Samson & Gert en een Danny de Munk-achtige zanger die alles uit de kast haalt voor dat brillenmeisje. In het (minder interessante) laatste half uur gaat Busby Berkeley los in drie briljante tafereeltjes, waaronder de beroemde nimfenwaterval. Die had eigenlijk als laatst gemoeten, want 't slotnummer is wel erg patriottistisch (op z'n Noord-Koreaans) Bizar genoeg zijn zelfs de liedjes (in een musical!) niet eens zo goed, (te) degelijk, niettemin een heerlijke film!