Ploy

Van de twee Thaise films die ik tot op heden zag is dit de beste. Een wonderlijk verhaal dat continu speelt met 'wat is droom en wat is echt?' Dromen en fantasieën opgewekt door een stevige jetlag, die voor de kijker invoelbaar wordt gemaakt door de trance-achtige beelden in de opening, een continu gezoem van machines en een verkeer en soundtrack-drone met slechts hints van muziek. Geeft continu spanning. Een Thais-Amerikaans echtpaar komt vanuit Amerika aan in Thailand, voor 'n begrafenis. De vrouw wil slapen, de man is hyper en gaat koffie zitten drinken aan de hotelbar. Komt ie een altomeisje tegen (Ploy) en hij nodigt haar uit om zich op z'n hotelkamer wat op te frissen. Het meisje komt net van Phuket naar Bangkok, overigens taalkundig interessant dat de man aan haar vraagt waar ze vandaan komt, waarna ze allebei uit Phuket blijken te komen, zou een Thai dat niet horen aan een accent? In de hotelkamer is de echtgenote helemaal niet blij met deze indringster. Langzaam wordt duidelijk dat het huwelijk sowieso niks meer is. En dan beginnen de dromen. Dromen over moorden, seks, verkrachting. Waarschijnlijk is er helemaal niets van waar, misschien een gedeelte wel en niet, maar hoe het zit is eigenlijk niet van belang.