The Last Detail

Verwachtte niets anders dan een goede film, toen ik zag dat Hal Ashby regisseerde. Dit heeft de sfeer van Cassavetes' Husbands, waar ook drie mannen aan de wandel gaan en ze eigenlijk als puur escapisme alles doen wat ze te binnen schiet. Daar is een vriend dood, hier moet een knaap door twee andere mariniers naar de gevangenis worden overgebracht. Jack Nicholson speelt een van zijn aardigste rollen. Ook subtiel voor zijn doen, al zou je dat eerst niet verwachten. Het moment dat ie geïntroduceerd wordt lijkt ie met z'n rare haar en foute snor eerder op Hitler. (Of op een neonazistische Hitler-wannabe die met zeven andere NVU'ers in zo'n protestmars loopt) Randy Quaid is de piepjonge kleptomane marinier die zeer overdreven acht jaar cel heeft gekregen. Nicholson wil iets leuks voor 'm doen, terwijl Otis Young (ooit een echte marinier) meer zoiets heeft van 'get it over with'. (Daar komt niks van in en ze maken een enorme detour) Wat sterk voor de film pleit is dat er geen suikerspin-einde is, zelfs het minste wat je nog verwacht een vriendschap tussen de twee marinier-bewakers wordt achterwege gelaten. Ja, ze zijn een beetje hetzelfde, maar aan 't eind gaan ze gewoon uiteen. Op éém momentje van toenadering na dan. Big baby Randy Quaid schaatst enthousiast rond, en Nicholson zegt: "see you said he couldn't have a good time." Minor detail (spoiler!) nog: ergens aan 't eind probeert Quaid weg te sneaken, hij heeft net van die Yankee Hotel Foxtrot-signalen geleerd, waarmee hij dan B.Y.E spelt. Alleen hij staat nog hartstikke dichtbij, was leuker geweest als hij dat als stipje in de verte had gedaan. (Ok, hoe hadden ze 'm dan nog in moeten halen)