Pretty Baby

Louis Malle hield wel van bordelen. Zie ook Souffle au Coeur, waar deze gewaagde, fascinerende film zonder meer de ongemakkelijke sfeer mee deelt. Een van z'n Amerikaanse films (goh, zie titel) maar spelend in het (pulpfictie-Faulkneriaanse) New Orleans van de vroege twintigste eeuw, dus zeker nog met 'n Franse slag. Goudbruine tinten van cinematograaf Nykvist verbeelden een redelijk chique hoerenhuis gerund door een Antony-achtige ouwe madam/coke & opium-junk. En natuurlijk veel fraaie dames. Hier groeit Violet (een piepjonge Brooke Shields) op. In 't begin lijkt 't nog mooi. Al die uitgelaten wilde vrouwen en een geinige negroïde barpianist. Het is haast een commune. Maar dan wordt het tijd dat het arme kind ontmaagd wordt. Ze is twaalf tenslotte. Niet dat het er echt wordt opgedrongen, maar die dingen gaan op zo'n plaats vanzelf. Ze wordt rondgeparadeerd en aan de hoogste bieder verkocht, die veel te ruw met d'r is. Ondertussen is er een melancholische Vincent van Gogh-achtige fotograaf verschenen, een zeer vreemd figuur. Hij fotografeert de dames, al dan niet naakt, maar raakt langzaam geïnteresseerd in 't jonge meisje. Zeker nadat haar liefdeloze moeder (Malle-favoriet Susan Sarandon) is vertrokken. De fotograaf is mogelijk homoseksueel en is ondanks zijn bijnaam "Papa" bepaald geen vaderfiguur. Tekenend moment is als hij merkt dat Violet niet kan lezen, hij haar dat niet gaat leren, wat in een tearjerker vast wel was gebeurd. Nee, hij drapeert 'r liever naakt over de bank om nog maar 'n plaatje te schieten. (De ouders van Brooke Shields waren óf heel eager om hun kind beroemd te krijgen, of zaten zich toch 'n beetje te schamen bij de première, ik vrees het eerste)