White Dog

Film die overleeft om twee redenen. Het fascinerende en extreem originele onderwerp en het spannende zeer fraaie einde. Toch, we hebben 't hier niet over het meesterwerk dat ik in een Criterion Collection-film zou verwachten. (Maar daarvan zijn er inmiddels ook zoveel) Het acteren is bijvoorbeeld vrij dramatisch troughout, behalve van de hond dan. Perfect getraind, wat wel een zekere ironie heeft in deze film. Zijn trainer mocht nog een rolletje spelen, nota bene als slechterik! De dialogen zijn ook crappy, er is veel te veel slow-motion, sowieso staat de melodrama-factor behoorlijk in 't rood. Een vrouw (Kristy McNichol, dacht nog even dat 't de Engelse zangeres was met bijna dezelfde naam) rijdt een hond aan. Een mooie witte herder. Ze redt 'm van 't spuitje, neemt 'm mee naar huis, maar geeft 't beest ook na een paar dagen geen naam. Beetje raar. Het wachten is op de mooiste scène die ik uit de premisse kon bedenken. Vrouw loopt met hond door stad en de hond blijkt naar alle zwarte mensen te blaffen, grommen en bijten. En dat de vrouw dat dan langzaam merkt. Helaas, die scène blijft uit. De hond valt pas een zwarte vrouw aan op een film-set (Kristy is actrice) en ze gaat op zoek naar een trainer die 'm kan herprogrammeren. Het is deze (zwarte jawel) trainer, die ziet dat het een "white dog" is. Een hond getraind om zwarten aan te vallen. Dan begint 't betere gedeelte, al is 't wel wat overdreven dat de hond nog een tweede keer weet te ontsnappen, en dat de politie 'm, na zijn akkefietjes tijdens die ontsnapping, niet komt zoeken lijkt me ook een plot hole.