El Aura

Regisseur Fabián Bielinsky is een van de allergrootste pechvogels uit de filmgeschiedenis. Laatbloeiers sterven te vroeg en zo ook hij. Hij had jaren als manusje van alles op de set gewerkt, tot ie pas rond zijn veertigste een van zijn scripts wist te verfilmen: 9 Reinas een swingende heist-film. Dit is zijn tweede en laatste feature, want een hartaanval werd 'm fataal. El Aura is een neonoir, die bijzonder weinig onderdoet voor No Country for Old Men. Ja, zo goed dus. In zekere zin is ie consistenter, al is 'r wat minder spektakel. Film begint met een einde dat je expres op 't verkeerde been zit. We leren een taxidermeur kennen, gespeeld door de pa uit XXY, klaarblijkelijk een veelgevraagde acteur in Argentinië, en terecht. De sfeer is natuurlijk duister, zijn relatie is klote en hij gaat dan maar uit jagen met 'n collega; ze liggen elkaar verder helemaal niet. Jagen in films gaat altijd mis, en zo ook hier. De man belandt in zo'n typisch noir-plot waar ie van 't ene in 't andere struikelt, er is iets crimineels in gang gezet en hij komt er niet meer uit. Niet dat hij dat echt zou willen want al eerder heeft ie aangetoond over een rijke criminele fantasie te bezitten die ie nu in praktijk kan brengen. (En de praktijk is natuurlijk weerbarstiger) Cabines in 't bos met geheimen, een grijs/zwarte hond, met bebloede snuit die met 'm meerent als creepy teken van dood, dood, dood. En casino's en clandestiene bordelen in de lege Pampa's. Goeie setting, goed verhaal. Oh en dat aura, dat is 't Lynchiaanse alles doorziende moment dat plaatsvindt net voor ons hoofdpersonage een epileptische aanval krijgt.