L'Homme qui Aimait les Femmes

Film die alleen in de jaren '70 kon. (En Frankrijk, dat helpt extra mee) Niks feminisme, een topcharmeur (Charles Denner) versiert vrouwen bij de vleet, hij geeft ze geen echte liefde, ze moeten liever 's nachts nog naar huis zodat ie 's ochtends niet naast ze wakker wordt, maar de vrouwen vinden het he-le-maal niet erg. Van 't uiterlijk kan ie 't anders ook niet hebben, want het is net een sleazy voetbaltrainer. De eerste helft dus een parade van mooie vrouwen, en een plotje wat ook (of beter) in een porno-film zou werken, zelfs een triootje komt nog langs. Dan denkt Truffaut: verrek, beetje diepte kan geen kwaad. De charmeur besluit een boek te gaan schrijven, hij blijkt natuurlijk eigenlijk eenzaam, lastige relatie met z'n moeder en eigenlijk nog niet over het uitgaan van de enige relatie waar ie wel wat om gaf. Nu zagen we in 't begin al dat ie dood was en alle vrouwen 'm een laatste groet kwamen geven. Deze rondo mislukt, wat mij betreft, zijn dood is volkomen arbitrair. Wel leuk is hoe zijn autobiografische boek natuurlijk de film echoot, waarop er in de film kritiek wordt geleverd op het plot! Waar ik 't wel mee eens ben dus, maar zo krijgt het iets bewusts.