Tenten

Collega-Subjectivist Olaf zei al, dat ie deze film, ondanks zijn grote enthousiasme, eigenlijk geen tweede keer durfde te kijken. Daarom is dit een mooie test, de verwachtingen zijn nu zo hoog dat mijn kijkbeurt ook wel als anderhalve kan gelden. En ja het is een erg leuke film en ja er is toch ook best een hoop op aan te merken. Een uiterst geslaagde net-niet-film, misschien wel. Tenten begint als die typische Japanse komedies, komisch en bizar geweld, ik ga er eens goed voor zitten, anderhalf uur lachen. Maar al snel daalt het grapgehalte en wordt het een soort melancholische roadmovie met grappige accenten. Tenten is een mannen-duo-film, en dat is vaak een goed idee. Denk aan Rosencrantz & Guildenstern, Clerks. Dit duo bestaat uit een crediteur (als je dat zou kan zeggen) van een jaar of 40-50 en een debiteur/rechtenstudent, beide met bizar kapsel, een mat en een bever. Eerst worden er nog sokken in monden gepropt maar dan doet de inner een voorstel: wandel met me door Tokyo en je krijgt een miljoen yen. Terwijl de mannen rondsjokken halen ze herinneringen op, zoals ik al zei, in 't begin verwacht je de dialogen toch wat "snappier", maar het went. Prachtig moment als ze in een piepklein restaurantje "Aiyu" (een toetje) gaan zitten eten. Deed de oudere man ook altijd als hij ruzie had met z'n vrouw, wat gespiegeld wordt in 't feit dat de eigenaresse van 't restaurantje ruzie maakt met d'r zoon. De jongere student is verlaten door zijn ouders en mist een vaderfiguur, de rest lijkt me duidelijk. Film is bij vlagen magisch, maar mist ook wel 'ns een kansje. Zo loopt er op een gegeven moment een gekke elektrische gitarist door de winkelstraten, het is maar 'n film denk ik dan, laat 'm een fantastisch nummer spelen. Nee, hij maakt eigenlijk gewoon herrie.