L'Argent de Poche

Truffaut was natuurlijk een nostalgische, soms sentimentele kerel. Deze film combineert die twee eigenschappen vermoedelijk het fanatiekst. Hij doet een Calimucho'tje meets Entre Les Murs en neemt in het, schijnbaar exacte midden van Frankrijk, het plaatsje Thiers, een semi-fictiefilm op vol geïmproviseerde dialogen, met mensen die zichzelf spelen. Voornamelijk kinderen, want 't gaat om een schoolklas. Een jongetje is verliefd op de moeder van een vriendje, anderen bespioneren een naakte jongedame, een meisje is koppig als haar vader met nieuwe vriendin naar een restaurant gaat. Ze moet thuisblijven en pakt prompt de megafoon van d'r vader, om vanaf het balkon naar het binnenplaatsje te schreeuwen: J'ai faim! Erg grappig. Voor de treurige noot zorgt een jongetje dat altijd in dezelfde kleren loopt, die in een krot op een fabrieksterrein woont. Ondertussen zingt Charles Trenet een braaf liedje over hoe ouders en kinderen zich op zondag vervelen.