Finding Forrester

Wilde zeggen dat Finding Forrester Van Sant's duidelijkste poging is om de mainstream te bereiken, maar vergat even dat hij dat met Good Will Hunting al glorieus had gedaan. Deze film haalt 't daar bij lange na niet bij. Sean Connery speelt een kluizenaar/schrijver (Forrester) die bijna z'n hele leven in de Bronx woont, terwijl de buurt ondertussen langzaam "zwart" is geworden. Buiten basketballen de jongens, hij bespioneert ze, zij kijken naar 'm. De vreemdste verhalen doen de ronde. Een van de jongens (Jamal) leest thuis James Joyce en T.S. Eliot, maar doet zich op straat "street" voor en gaat bij een truth or dare dapper een kijkje nemen bij de kluizenaar. Natuurlijk laat hij zijn tas liggen waarna ze bevriend raken. Nou ja bevriend. Forrester is eigenlijk bijzonder onsympathiek, ik kreeg zelfs medelijden met de echte slechterik van het verhaal: een literatuurprofessor die Jamal dwarszit, maar zelf tot twee keer toe in zijn leven wordt vernederd door Forrester. De literatuurprofessor kan niet geloven dat Jamal én goed kan basketballen én een schrijverstalent is. Ik betrapte me op dezelfde jaloerse gedachte. Hij is op deze manier wel irritant uomo universalis, bovendien had de film wat mij betreft best alleen over een delicate jongen-leermeester-vriendschap kunnen gaan en er niet een cliché-sportfilm (met uiteindelijk wel een twist) overheen te gooien. Overbodige epiloog ook. Bonuspuntjes voor Anna Paquin die, á la Harry Potter's Hermelien, rondloopt op de elite-school waar Jamal naartoe mag.