Slipstream

Anthony Hopkins doet een Clint Eastwoodje. Schrijven, regisseren en, jawel, de onopvallende soundtrack pennen. Slipstream is, in tegenstellingen tot de vaak oerdegelijke naar saai neigende films van Clint, wél opvallend. Het begint Lynchiaans, met gepraat over transcendentale shit op terrasjes, bizarre slechteriken, blonde actrices, zeg maar die Mulholand Drive-sfeer. Geen touw aan vast te knopen. De beeldbewerking is ook waanzinnig en van de eerste tot de laatste minuut volgehouden. Alles verspringt constant van kleur, flitsen herinneringen en politieke gebeurtenissen schieten overal doorheen. Zeer krankzinnig, net als hoofdrolspeler Anthony Hopkins, die zodra de stukjes wat op hun plaats vallen een dementerende scenarioschrijver blijkt te spelen. (Dacht ik althans, 't blijkt later schizofrenie!) Christian Slater is in een geniale scène als slechterik bezig over de Body Snatchers te raaskallen als de fourth wall wordt gebroken en we (dus) naar een film in een film blijken te kijken. Turturro komt langs als clichématige maar toch weer erg grappige producer. "You schmuck!"Hopkins (de schrijver in de film althans) moet gaan rewriten, de producer en regisseur blijken letterlijk in zijn computer te zitten, etc. Volgt u het nog? Vermakelijke chaos.