My Winnipeg

Hier kan de regisseur ook makkelijk het theater mee in. Het is haast een monoloog, die hij dan live kan houden, met op de achtergrond wat video-beelden. In een rommelig, gefaket films uit de jaren '20-design vertelt hij over zijn moeder (alweer een lastige relatie) en zijn stad. Film slaagt er aanstekelijk in Winnipeg als een volkomen vreemde plek af te schilderen. Of ie 't allemaal uit zijn duim zoog weet ik niet, maar een mooie vind ik bijvoorbeeld hoe je de hoofdstraten hebt, en de onofficiële naamloze "back streets", en voor elk van die twee wegennetwerken is 'r een taxi-bedrijf. Een andere mooie anekdote is hoe een keer wat paarden van de renbaan ontsnapten en in de rivier (het is altijd steenkoud) vastvroren, hoofden boven water met een uitdrukking van paniek. En dat de Winnipeggers er de hele winter gezellig naar toe gingen. Ondertussen probeert de regisseur zijn jeugd na te laten spelen door wat ingehuurde acteurs en zijn (zogenaamd) echte moeder. Dat wordt nooit zo interessant en belangwekkend als het in 't begin leek te gaan worden.