Zazie dans le Métro

Eerste vijf minuten is 't al duidelijk. Of dit wordt een van de leukste films ooit, of dit gaat op grandioze wijze de mist in lopen. Dat laatste dus, maar da's beter dan een saaie film natuurlijk. Vrolijk gefloten openingsliedje, een dikke man loopt over een perron opmerkingen te maken over de stank die mensen verspreiden, allemaal superfleurig, kleurig en gestileerd. Dan rent een vrouw naar 'm toe, hij spreidt zijn armen en de man naast haar "ontvangt" 'r. Onze dikzak moet het doen met haar dochter, Zazie, waar hij een paar daagjes op mag passen. Zazie is een vuilbekkende belhamel die haar oompje tot waanzin zal drijven. Ze wil per se met de metro, maar de metro staakt, dus ze rent weg, chaos! Het is niet echt na te vertellen. Denk über-camp á la Ja Zuster, Nee Zuster, inclusief homoseksuele ondertonen (de oom is entertainer die in een jurkje danst) Zijn fraaie vrouw maakt de jurken en laat ergens een veelzeggende traan. Opvallend is ook het veelvuldig gebruik van de fast-forward knop. Zeg maar gerust driekwart van de tijd. En anders is de geluidstrack wel omgekeerd of andere geintjes, de ene na de andere jumpcut, een schoenmaker verandert 0.3 seconden in een neger, bijvoorbeeld. Iedereen raast rond in een ode aan stokoude hak en smijt-films van Chaplin en cartoons vol extreem grof geweld. Het food fight aan 't eind komt niet als een verrassing, maar toch, Malle had het her en der toch net even iets rustiger aan mogen doen, het wordt wel erg vermoeiend zo.