Waltz with Bashir

Overleeft de buzz toch niet helemaal wat mij betreft. Redelijk sterke film daar niet van, maar was niet van de eerste tot de laatste minuut onder de indruk, aangedaan, zo van dit is een klassieker of wat dan ook. Komt ook door dingen die je al weet. De tekenfilm die op 't laatst overschakelt op echte beelden, die ik (het zal aan mij liggen) nog wel gruwelijker had verwacht, maar je bent er op voorbereid, dus. Regisseur Folman heeft een nare droom over de Libanon-oorlog, hij beseft dat ie zich niks herinnert en begint bij kameraden uit die tijd naar verhalen te vragen, die we vervolgens verbeeld zien. In 't begin herinnert Folman zich een psychedelisch moment, soldaten die naakt uit de oceaan komen lopen. Zien we een keer: prachtig, twee keer: hè weer!? Derde keer: irritant. (Volgens mij ook steeds met dezelfde muziek) De herinneringen van de soldaten boeien wel, en de animatie is een mooie twist aan een simpele talking heads oorlogsdocu. Maar ik had het toch nog iets plotlozer, totaal whirlpool-achtig verwacht. Ook jammer dat Folman, die zich toch al snel lijkt te realiseren dat zijn angstdroom voortkomt uit de onverwerkte oorlog die hij als jongetje vocht, aan 't end niet wil toegeven dat hij (met talloze andere soldaten) de lichtkogels heeft afgeschoten die de Phalangisten bijlichten om de slachtpartij in 't Palestijnse vluchtelingenkamp aan te richten. Ander, nogal verrassend minpuntje is de bombastische klotemuziek die tijdens de oorlogsscènes klinkt. Kan haast niet geloven dat Max Richter dat geschreven heeft. (De gevoelige gedeelten zijn wel prima)