Mio Fratello È Figlio Unico

Een familie-epos in honderd minuten is lastig. Het gaat hier om twee Italiaanse broers in de jaren '60, de ene, een recalcitrant, vechtjas, fascist, is de verteller en geslaagde anti-held. De andere (oudere) broer is communist, later crimineel, 't lievelingetje van 't gezin. Diens personage komt volstrekt niet tot leven. En daardoor mislukt de film. Er is geen flow, het worden maar geen broers. Als een van de twee het loodje legt aan 't end, staat de ander maar wat verdwaasd voor zich uit te staren. Het einde is sowieso een rommelige chaos. Wel leuk is hoe zowel de communisten als de fascisten belachelijk worden gemaakt. Een nieuwe tekst voor Ode an die Freude (met Mao en Stalin enzo) en de fascisten, die zijn al potsierlijk van zichzelf natuurlijk met hun geduce, duce, duce. (En Benito-lakens!)