Jagdhunde

Mislukte arthouse, volledig volgens de voorspelbare regels van 't boekje. Een jongen en z'n, uit bepaalde hoeken, op Ron Jans lijkende pa wonen in een dorpje dat hen nogal vijandig gezind is. "Wanneer gaan ze nou eindelijk met ons praten?" De jongen speelt wat met zijn twee honden en (heel ongeloofwaardig in zo'n klein dorpje) komt precíes als ie terug naar Berlijn wil gaan een meisje tegen. Ze is doof, wat in films altijd schattig is... Ik weet 't niet hoor. Communicatie gaat dus primitief, al dan niet met wolvenmaskers op, in een scène als een Aphex Twin-videoclip. (Helaas is de soundtrack itself daar en elders matig) Het meisje lijkt op de jongen, ook zij woont alleen met d'r pa. Deze pa is een foute kerel die gefrustreerd is dat z'n vrouw hem verliet en alleen nog geïnteresseerd is in jagen. Hij schiet op alles wat beweegt. (Dit is een hint) Het eindigt met een gênant kerstdinertje, waar de emoties eruit komen en, zoals een arthouse hoort te eindigen, met iets gruwelijks.