Habana Blues

Muziekfilm met matige muziek, dat is killing natuurlijk. We zien een Lenny Kravitz-look-a-like strugglen in Havana. Hij en z'n bandje (evenals talloze andere groepen in de film) maken op Amerikaanse leest geschoeide muziek. Helaas. Tuurlijk zijn er wel wat Cubaanse invloeden, wat rumba hier en daar, maar al met al is het heel foute wereldmuziek-rock-cross-over, niveautje Sting. Beetje wrang dat het beste nummer (een seksistisch dansliedje gezongen door 'n dikke zanger en een smachtend en gillend achtergrondkoortje) niet eens van de hoofdpersonages komt. Er zit wel een hoop maatschappijkritiek in de teksten, wat de vraag oproept waarom het regime deze film gewoon in Havana liet opnemen. Welnu, daar hebben we de plotwending al, wanneer onze held gewetenswroeging krijgt. Er komen wat Spaanse a&r-mensen, die willen ze naar Amerika over laten vliegen en ze dan in de publiciteit als anti-regime laten optreden. So what zou je denken want het leven is duidelijk kut en net zong iedereen nog daarover. Maar nee, onze held weet hoe het moet. Vaderland (en Familie) boven Kunst.