L'Amour en Fuite

En zo kwam ik erachter dat ik toch L'Amour á Vingt Ans had moeten kijken. Een film van verschillende regisseurs, waar ook Truffaut een segment deed. Dat bleek dus ook een Doinel-filmpje te zijn, dat hier uitgebreid wordt gememoreerd. Zoals elke film uit de Doinel-serie, want in feite bestaat L'Amour en Fuite uit een soort samenvatting van de vier eerdere films. Soms lijken de scènes zelfs wat uitgebreid; een handig manier om nog wat overgebleven materiaal te verwerken? Ik denk dat ik 't me ingebeeld heb. De eerste helft is 't zelfciteren irritant, maar in de tweede helft ontstaat toch een fijne melancholische sfeer, mede dankzij de verste flashbacks naar Les Quatre Cents Coups, die hier prima op hun plek vielen. Denk aan Doinel die een oude, inmiddels bejaarde vlam van zijn overleden moeder tegenkomt. Hij betrapte ze lang lang geleden samen in Quatre Cents. Ondanks Truffaut's latere afkeer van deze film, is 't wat mij betreft toch een gepast slot voor de cyclus, waarin Doinel al zijn eerdere liefdes en een nieuwe (opnieuw) tegenkomt. Zijn meest recente vlam, die we dus nog niet kenden, is ie wel op heel fraaie manier op 't spoor gekomen. Hij zag een man in een telefooncel een foto verscheuren en besloot te gaan puzzelen!