Esther Kahn

Een epos dat een eindsprintje doet, dat vind ik nou jammer. Verder een overduidelijke (en geslaagde) ode aan Truffaut. Een combinatie van Le Dernier Métro (Joodse milieu, het Toneel) en Adèle H. (Ook de waanzin en depri-buien van Kahn voel je al snel uitkomen) Vreemd is dat niet, het Joodse meisje wordt door haar moeder gehaat en zelfs voor aap uitgemaakt. Ze wil naar 't toneel, niemand heeft 'r vertrouwen in, maar ze weet natuurlijk toch wat te bereiken. Met name dankzij het begeleidende werk van Ian Holm (mooie rol) die (in zijn rol in de film) niet zo'n best acteur is, maar 't wel fantastisch over kan brengen. (Ik ben gek op uitlegscènes, een of andere aseksuele fetisj van me, heerlijk) Typisch is trouwens dat als hij een heel parcours van emoties heeft uitgezet op 't toneel, de film niet laat zien hoe Esther z'n opdracht uitvoert. Wel mooi eigenlijk. Lekker dissonant. Dan komt de liefde op Kahn's pad, of nou ja, ze zoekt 't op want ze moet wat levenservaring hebben. (Ik had zelf 't gevoel dat ze lesbisch was) Een broer van regisseur Desplechin speelt deze schrijver en criticus. Het lijkt een simpele zakelijke deal, maar in een hysterisch einde blijkt Kahn toch echt van 'm te houden. (Nee nee.. Ze voelt zich verraden, misschien toch een catharsis van het gedoe uit 'r jeugd) Hoe dan ook, het maakt haar aan 't end erg onsympathiek (ze doet nog een Wolfsbergen-stuntje door glas in haar mond te stouwen) maar wat is sympathie, het blijft een fascinerende, wat houterige film, die soms expres elke flow achterwege lijkt te laten.