'Can we do therapy?' De eeuw van mijn maffe moeder. Zo'n modern 'alles
moet mogen wanneer mij het uitkomt'-mens. Haar enige zoon groeit op in
een huis waar de kamers aan aanwaaiers zijn verhuurd. Pa is allang
verdwenen, en mama weet het niet meer. Een beetje depressief besluit ze
de huisgenoten in te schakelen om het jongetje 'op te voeden'. Dat hoef
je in de seventies, hét filmische decennium van de twintigste eeuw
niemand te zeggen! Greta Gerwig, rockt Lou Reed-shirts, houdt van 'art
fags', en fotografeert heel modern enkel haar eigen leven. Zij komt
aanzetten met studieboeken. 'Als ze bij je wil slapen, moet ze seks met
je hebben hoor, anders is het zó disempowering.' Bestie buurmeisje Elle
Fanning mokt. Laatste deelnemer aan deze Levensweg is de besnorde Billy
Crupup. Hij ontdekt de Joaquin Phoenix in zichzelf. Het meanderende
mozaïek blijft verder aan de oppervlakte. Nooit wordt dit een 3 Women.
Eigenlijk gaat het vooral over het jonge mannetje. So much for that
title... Een overdaad aan swoosh ambient smeert de scenes. Zodra de
Talking Heads (of Black Flag) spelen, wordt het beter. Degelijke
middenklasser Mike Mills had zijn John Irving-achtige scenario beter wat
kunnen trimmen, om zo het komische gehalte te doen ontpoppen.
Afgewisseld met prikkelende vragen. En de afwas. 'It's always about
the mother.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten