'The priest will be here soon.' Er dreigt metaalmoeheid in dit zoveelste
Roemeense epos. Sieranevada is met afstand Puiu's minste, na Mr. Lazarescu en het
onweerstaanbare Aurora. Dat waren twee films die duidelijk profiteerden
van hun hypnotiserend lange speelduur. Het eindeloze Sieranevada had
echter gemakkelijk korter gekund. Misschien wel het hele uur nádat die
vermaledijde priester eindelijk arriveert. Het herinneringsritueel dat
hij samen met zijn koorknapen uitvoert zet een fraaie punt. In het
krappe appartement botsen oude ideologieën op elkaar. Communisme,
monarchisme, orthodoxisme, kapitalisme, en... 9/11. De Roemenen hebben
genoeg om over te babbelen. En dat doen ze dan ook. Urenlang. Ik voelde
een 'equidistantie' (om een woord uit de film te gebruiken). Dat komt
vooral doordat het geruzie – daar draait het natuurlijk op uit –
dorpstonelig geïmproviseerd aanvoelt. Wél met een klasback achter de
camera, zwenkend van deur naar deur. Inhoudelijk piekt Puiu echter te
vroeg. Op het moment dat de zoete inval nog geen bitterzoete inval van
ellende is. Wanneer het gezang wegsterft, blijkt ieder familielied zijn
eigen kruisje te dragen. Dat thema heeft de Europese cinema nu al
fanatiek uitgebeend sinds Festen. Zelfs buiten de deur vindt Puiu enkel
nóg meer korte lontjes. 'Stay here and get your mother's education.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten