'Shall I hear more, or shall I speak at this?' Het was de bedoeling dat
Shoah mijn 999e film uit de NY Times 1000 Best Movies lijst zou zijn.
Dan zou ik nummer duizend (het uiterst lastig vindbare Disraeli) lekker
richting eeuwigheid doorschuiven. Helaas. Ik had er natuurlijk toch
eentje over het hoofd gezien. En wat voor een! Shakespeare. Mijn grote
held, de rijmelende bard... Een doublure in de lijst, dat verklaart het.
Er staat immers ook een soft focus seventies-versie in, met
Polanski-approved naakt. Deze vroege versie van Cukor is dus in elk
geval ánders. Shakespeare swingt als swashbuckler. Zelfs aan het graf
van Julia trekt men nog de degens. Helaas draaft Eroll Flynn niet op...
Ten gunste van het grote publiek heeft men het komische gehalte stevig
opgekrikt. John Barrymore toont zich de Johnny Depp van zijn tijd.
Mercutio had ook een Piraat uit de Cariben voor kunnen stellen. De
nonnen en pages doen de rest op het Veronese dorpstoneel. Écht grappig
is de adaptatie enkel onbedoeld. Romeo en Julia zien er beide ongelukkig
gewoontjes uit. Hij heeft meer van een stocky IT'er, zij lijkt op een
Engelse directiesecretaresse. De vertolkers waren dan ook 43 en 34!
Zullen we het lef noemen? Of konden ze in early talkin' Hollywood gewoongeen jongelingen vinden die deze recitatieoefening tot een goede einde brachten?
'Teach me how I should forget to think.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten