'It's 1967, asshole.' Mijn coping mechanisme met betrekking tot sociaal
onrecht is simpel. Een struisvogelpolitiek. Pech dit jaar, want de
sociale stream of black consciousness houdt aan. Terecht. Vijftig jaar
na de rellen in Detroit, laat deze period piece zien hoe het eraan toe
ging. Gruizig en met trillende handen. De Detroitse police force bestaat
uit Ieren, en zoals Howard Zinn al signaleerde: niets werkt zo goed als
de ene onderklasse tegen 'de ander' opzetten. Haat uw mede-armoedzaaier
het meest, en het machtssysteem zal overeind blijven... On the ground
vallen de doden. Vietnam is coming home to roost. In een sterk eerste
uur, flitsen we van personage naar personage, van loeihard geweld, naar
dansen in de club. Altman zou tevreden zijn over de cinematische chaos,
die ook de kijker bijna doet hyperventileren. Wel blijft de geluidstrack
ten alle tijden verstaanbaar, en dat zet de toon voor de tweede helft,
waar de ellende er al te juicy wordt ingewreven. 'Who could do this to
someone?' Het goede én slechte van Kathryn Bigelows stijl worden zo in
één film verenigd. De uiterlijke typecasting gaat bovendien steeds meer
irriteren. Lilluke koppen voor de gemeneriken (de high school bully),
dikke koppen voor de dommerds, enzovoort. De cynische conclusie mag er
'gelukkig' weer wel zijn. Dansen en God. Dat houdt 'ze' rustig. 'What
did they do?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten