'Nothing felt real.' Er zit weer een hoop in deze nieuwe Malick, en
tegelijkertijd heel weinig. Of op zijn minst, niets nieuws. Zo, de vage
toon is gezet. Soms denk ik nog wel eens aan To the Wonder, van zijn
recente werk toch de beste. Song to Song lijkt meer op een afgestofte
Knight of Cups. Priviliged white L.A. Ergens knap van Malick dat hij
daar nog al-tijd kinderlijk nieuwsgierig rond kan kijken, met van die
grote fish eyes. Zijn attention span is weer lachwekkend kort. Een
tijdje vermaakte ik mezelf door mee te tellen. Iedere vier seconden een
nieuw shot. Ryan Gosling dwaalt langs feestjes van de jetset, waar
modellerig magere mensen (Rooney Mara lijkt wel dertien!) altijd met
kleren aan seksen. Wanneer Natalie Portman verschijnt, neigt het naar
Closer. Ergens in de chaos zit ook wel een Weinstein-achtig
machtsverhaal verstopt. Manager Fassbender leidt het bal(len). 'I
thought he could help me, if I paid my dues.' Op een muziekfestival
vermaakt men zich met rockdino's. Ik noteerde al snel: het wachten is op
Iggy. Echt cool of vernieuwend kun je Malick dus niet noemen, al blijkt
Patti Smith een rake touch. (Lykke Li, idem dito). Richting het uur
wordt het nog best comfortabel. Gemakkelijk soezen bij fluisterende
voice-overs. Oude liefdes, nieuwe liefdes. Een volslagen geabstraheerde
La La Land. 'I didn't realize there was something not to tell.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten