'Sounds like a grand adventure.' Dit epos barst van het materiaal voor
magische avonturen. De makers hoefden de schat alleen nog maar te
delven. Het lukt ze niet. Misschien is vooral de zwabberende toon daar
debet aan. Een koloniaal verhaal vertellen, dat gaat in postmoderne
tijden niet zo lekker meer. De Kuifje-humor begint dan te kriebelen.
('Rather deadly looking snake here'). Er moeten nu boodschapjes worden
gedaan. Ik begrijp dat best, maar een Indiana Jones-avontuur grijstinten
meegeven, dat is de alleen de groten gegeven. Wanneer de makers
vervolgens ook nog een bezoek aan de Eerste Wereldoorlog plannen, wordt
de (goed-foute) zaak helemaal chaotisch. Als gezegd, de potentie is er
wel degelijk. Percy Fawcett lijkt op Cervantes, én op diens beroemde
personage. Fawcetts familienaam is eveneens besmeurd, en net als
Cervantes wenst hij zijn eer te redden in den vreemde. Cervantes mocht
(tot ons geluk) nooit vertrekken van zijn koning, terwijl Fawcettt door
de Royal Geographical Society op pad wordt gestuurd. Ter plaatse begint
hij als een Don Quichote in een Verloren Stad te geloven. Dat had een
mindfuck kunnen opleveren, maar de makers ontbreekt ieder gevoel voor
ritme. Hoe spijtig dat is, blijkt uit het fraaie einde. Een Opgaan in
Alles. Vader en zoon Fawcett's Final Voyage. 'You don't even care about
going home.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten