The Handmaiden

'I feel a nightmare coming, sleep here.' Kijk Koolhoven, zó doe je dat. Een girl power epos maken vol zin-volle SM. Hier zit een idee achter. In dit scenario oefent de maker een zeer toepasselijke controle uit. Chan-Wook Park toont steeds iets meer, maar nooit alles. De gelaagde structuur houdt de kijker scherp, net als gevijlde tandjes. Wie bedondert wie? Langzaam gaan de (schuif)deuren open, tijdens een wendingen-parade in een prachtig koloniaal landhuis. De Koreaanse Belle dient aldaar haar meester. De man heerst, zich baserend op de oude kolonisator Engeland, de nieuwe grootmacht Japan, en foute prentenboeken. Zijn dochter zit binnen. En blijft binnen. Als een Austen-figuurtje, dag en nacht Victoriaans ingebonden. Totdat ze 'lezingen' mag houden voor een select publiek van viespeuken. Sex and sensibility. Een echte mimicry-Japanner houdt ook van inktvissen en troostmeisjes, natuurlijk. Elk shot ademt een literaire sensibiliteit. De buitenwereld bereikt het huis in de vorm van een paar oplichters; maar ook zei hebben de lessen van Sade al geleerd. Na een voorzichtig rondje aftasten gaat Park helemaal los tijdens het tweede deel. Hij barst van het zelfvertrouwen. La Vie d'Adele wordt gekruist met Shutter Island. De slimme symbiose van pennen- en aarslikkers bevredigt iedereen. Blauwe snoepjes voor volwassen. 'Ladies truly are the dolls of maids.'