'We hebben een held.' En een hand-held, want een statief kon er niet
vanaf in dit Bulgaarse drama. Misschien is het een bewuste keuze. De
gammele beelden passen bij het leven van een eenvoudig spoorwerker. De
stotteraar houdt heel aandoenlijk van zijn konijnen, en van zijn pa's
horloge 'Slava'. (Geen onbelangrijk object, als de hele dag op de rails
moet lopen!) Op een dag vindt hij een zak met 'Millions', een
plot-element waar je vele kanten mee op kan natuurlijk. Niet bij deze simpelaar.
Hij belt de politie, en de kous lijkt af. Dat is natuurlijk buiten de
overheidslui gerekend, die best een held van de enige niet-corrupte
functionario van het land willen maken. De arme kerel belandt in een
machtswereld, waar carrièrevrouwen, achter Europese vlaggen hun
hormonen-injectie krijgen... Dat verhaallijntje is vooral zwanger van
flauwigheden. Op die manier wordt deze satire nooit écht bijtend, al
blijft ie wel een haveloze tand beter dan The King of the Belgians. De
controledrang van de bureaucratie valt ten slotte altijd aardig te
parodiëren. Ook in Bulgarije is men met fake news in de weer. Eigenlijk had ie beter Fake Glory (Falsche Slava) kunnen heten. Het
telefoon-wachtrij-gebeuren vult de rest van de tijd. Meer prozaïsch dan
poëtisch, net als de film. Dé kans op een mysterieus open einde wordt
gemist. 'This isn't about business, it's about human relations.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten