'Is that a medical opinion?' Ze wrijven het er meteen in. Dé gimmick van
de film. Loving Vincent is volledig handgeschilderd. Het klinkt niet zo bijzonder. Ging dat vroeger bij Disney niet altijd zo? Bovendien
zweemt het analoge rockisme. Zou er verder geen computer aan de pas
gekomen? Alleen dan telt het, vind ik... Aan al die nerveus bewegende
schilderijen is het even wennen. De lijnen krioelen en bibberen. Het
werkt toch het best als de achtergrond stilstaat. Na een half uurtje in
de bios, op de ongemakkelijke voorste rij – hype! – begint het huisvlijt
toch intrigeren. Dan kunnen we ons richten op het verhaaltje. Who's to
blame? Gauguin of toch de GGZ? Tijdens een pseudodetective gaat een jongeling
op zoek naar de post-truth. Zijn avontuur lijkt op een interactieve
click 'n play. Misschien maken ze 'r nog wel een spin-off van voor de
kids in het museum. Half educatief en half amusant. (Begon Vincent pas op zijn 28e met schilderen!?) De film is op zijn
spannendst als de feiten gewoon helemaal worden losgelaten. Een poging
tot mythecreatie, waar nog nét niet de suggestie wordt gewekt dat de
Zundertnaar zijn ziel aan de duivel verkocht. Wél wordt er bijzonder
veel geluld. De aftiteling bewijst definitief: dit is een door en door
commercieel project. Koopt een kaartje voor de bijpassende
tentoonstelling. Saai hoor. 'This is a man whose story will end well.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten