skip to main |
skip to sidebar
'Some weird noises in this house.' Een film lang dacht ik dat ze de handelingenfilm-specialist Lisandro Alonso een zak met Amerikaans geld hadden gegeven. De man zal het beeldformaat van Jauja toch wel gepatenteerd hebben? Die unieke privéfilm-look, vierkant met afgeronde hoekjes. Welnu, de man heeft hier helemaal niks mee te maken, net zomin als ene Reygadas, trouwens. Toch hebben beide Hispanics regisseur David Lowery wél duidelijk beïnvloed. (En ik wens de verschijning van een Spaanstalige familie dan ook als eerbetoon te zien.) Bueno! Een hoop gelul om een even simpel als lief verhaal in te leiden. Doodsimpel, zelfs. Good ghosts gone sad. Waarom eigenlijk de angst voor geesten – zijn dat geen manifestaties van menselijkheid? En hoe ontstaat de angst ván de geest? Case Affleck had met deze vragen een paar makkelijke weken. De mompelaar speelt een glitchpoppende muzikant die Lynchiaans om het leven komt. Even later verschijnt hij terug thuis. In een laken gehuld. Daar dwaalt Rooney Mara (wéér Rooney Mara) even witjes rond. Het gaat echter om die licht-gevende geest, met zwarte oogjes. Een design zo simpel als de fantasie van een kleuter. Noem het 'naive vague'. Het onverbeterlijke geloof in dromen en nachtmerries. Het werkt. Een Tarkovsky for kids. Ergens tussen uitgelaten nihilisme en nestverlatingsangst. 'We can go.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten