The Happiest Day in the Life of Olli Mäki

'We brengen Amerika naar Helsinki.' Als dit werkelijk een Hollywoodfilm was geweest, had ik 'm op basis van de synopsis nóóit gekeken. Een sporter traint voor zijn grote gevecht. So what. Daar bestaan er al duizenden van. Maar zoals de (achter)naam al verraadt, gaat hier om een Finse film. Dat verandert de zaak. Natuurlijk zit die northpaw Kaurismaki-meligheid weer ingebakken en swingen de oldies-rockgitaren. Euronostalgie voor de cinefiel. Ik moest zelfs aan Ascenseur pour l'échafaud denken, op het moment dat een eindeloze regen 'de bakker van Kukkola' geselt. De Laatste Naïeveling vindt zichzelf terug op het breekpunt van de commercialisering. 'Welkom in de profsport'. De bokser móet een media-ster zijn. Camera's zoemen en de zelfgeilende coach wil altijd vooraan staan. En dat terwijl simpele Olli gewoon zonder enige pretentie de wedstrijd de wedstrijd wil laten zijn. Met het uiterlijk van film noir held Richard Widmark, leent zijn karakterkop zich perfect voor de iets te nerveuze zwart-wit cinematografie. Zijn tegenstander is vanzelfsprekend een zwarte Amerikaan, zodat de kleur-tegenstelling nog wat gruiziger kan worden aangezet. Olli heeft al snel geen zin meer in de droom van een ander. Het resulteert in een a-typische sportfilm. Zeker, met liefde voor de sport, maar vooral met liefde voor het leven. 'This is the shittiest moment to fall in love.'