That's Life

'I wanna talk about it now!' 60. Met Blake Edwards. Dat betekent een officieus vervolg op zijn klassieker '10'. Hier dus allang geen midlifecrisis meer, maar een 'godverdomme, de dood komt nu wel dichtbij'-paniek. Eén tel later zit de vertwijfelde in de kerk. Althans, wanneer je succesvolle architect bent, in een soapopera-leven. Jack Lemmon speelt de egomane hypochonder bepaald matig, hij lijkt de man plus al zijn tekstregels zélf ook te haten. Gelukkig doet Julie Andrews wat beter haar best. Op bekend terrein (zij was er ook in Ten ten slotte bij), en met een vertrouwde regisseur (echtgenoot Blake). De jetset queen rockt de meest waanzinnige brillen. De monturen geven haar het uiterlijk van een androgyne popstar. Julie kan even cool zijn als Tilda Swinton. Zij heeft in het plotje bovendien een concreter probleem. Kille beelden tonen hoe de mechanica van de medische wetenschap haar werk doet. Een dubieus vlekje op de stembanden gaat de labmachine in. Leef ik, of leeft de kankercel? Deze shots behoren – ironisch genoeg – tot de meest geslaagde van de film. De showbiz people zelf roepen vooral moordneigingen op. 'See a psychiatrist... and shave.' Na een tijdje ging ik peinzen of er wellicht toch een tegendraadse 'lezing' mogelijk was, waarin Lemmon een tragische geesteszieke voorstelt... Verongelijkte blik: 'Look at this body, it's falling apart.'