'Ik zie dat je wat nieuwe vrienden op Facebook hebt.' Na een mislukt
buitenlands avontuur keert Joachim Trier terug naar Scandinavië. Hij
hervindt zijn topniveau nog niet, maar dat zal vast niet lang meer duren. De
Noorse somberman heeft een goed oog voor mensen, en dat lijkt me dé
kwaliteit van een filmmaker bij uitstek, nog vóór een scherp oog voor
beelden hebben (dat is iets voor een schilder). Thelma is strenge
blikken wel gewend. Ze heeft immers in de gaten h-ouders, die haar geen
moment loslaten. Het meisje uit een 'gristennest' gaat naar de 'grote'
stad, om biologie te studeren. Daar gebeurt natuurlijk alles wat pa en
ma vreesden. Drank, seks, en – het allerergst – twijfel aan Onze Vader.
Had haar eigen vader dit 'sacred deer' dan toch moeten offeren? De
bulderende drones kondigden het aan. Dit is in de eerste plaats een
'lekkere', spannende film. Soms lijkt het zelfs op de pure body horror van
Cronenberg. Superpowers contra de menselijke (en de biologische)
natuur. Uiteindelijk houdt Trier het toch iets simpeler, maar niet
minder bovennatuurlijk. En dankzij zijn gevoel voor stijl, gaat zo'n genrefilm 'm goed af. Langzaam kruipen alle verlangens onder
de huid van Thelma. Om vervolgens in een groot epileptisch Requiem uit
te barsten. Een soort Shutter Eye Land. 'Heer neem deze gedachten weg.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten