'Ik ben bang dat ik te snel genees.' Frêle dame zkt psych voor verh.
Francois Ozon dacht bij zichzelf, ik moet weer eens Trieriaans in de
weer. Hij overtreft de hardcore meester met een vrij geniale
opening-scene. Lange tijd blijft het daarbij, qua shocks. L'Amant Double
is een update van het verhaaltype dat Hollywood in de jaren veertig
omarmde. Spellbound! Psy plus patiënte, en een surreële droom om het een ander af
te maken. Zelfs de Hitchcockiaanse buurvrouw ontbreekt niet. Op zo'n
moment lijkt Ozon het allemaal als parodie te bedoelen. Op de fraaie
soundtrack van Rombi blijven de hints naar Herrmann echter beperkt. Dus,
toch maar even volhouden dat het allemaal bloedserieus is. Dan kan ik genieten van de indringende GGZ-scenes. Met het dancing in the
dark-meisje dat eigenlijk ingebeeld ziek wil blijven. Het niet zo
geheime verlangen van de cliënt, om niet enkel zichzelf bloot te hoeven
geven. Haar eerste 'adresje' is trouwens meer een psych dan een psy
(subtiel verschil), maar dit blijk een bewuste verwarring. Ozon weet
het dus allemaal wél, maar een Cronenberg zal hij nooit worden. Ik
constateerde bij de laatste shock tevreden dat een van mijn eerste
associaties correct was. Een meisje met mal au ventre, dat klinkt als
ventriloquist. Ingebouwde doppelganger! Tyler Hamiltoss favoriete film
van 2017 arriveert. Vrij kut.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten