Paterson

'Which dream is this?' De kleine wereld van Jim Jarmusch. Wie zou zich daar nou niet thuis voelen? Er is ruimte voor wat drama, voor zelfexpressie, en voor alle nationaliteiten. Geniet van hoe de zon naar binnenvalt, precies op de haren van je lief. Jarmusch heeft nooit haast, maar van al zijn films lijkt Paterson de meest rustige. Alsof hij de kijker (of zichzelf) langzaam wil hypnotiseren. Begrijp me niet verkeerd, hij slackert niet. Voor bezwering is controle nodig. Een vaste hand. Men vindt niet zomaar de magie in de levensherhaling, en de poëet in de buschauffeur. Maar hoe dicht durft deze dichtende buschauffeur zichzelf te naderen? Dat lijkt me de hamvraag van de Kiarostami-achtige contemplatie. Karrend door het goudbruine Paterson overpeinst de droge alleman Paterson (Adam Driver, de juiste naam) het leven. Zijn ritje gaat op de automatische piloot. (Het toeteren van buschauffeurs naar elkaar blijkt daarbij universeel.) Thuis schept zijn Iraanse vrouw haar eigen zwart-wit paleis. Een spulletjes-fetisjime ('We could be rich from cupcakes'). Ik vond de film buiten de deur op zijn best. Paterson avondrondje richting bar, met de korte ontmoetingen. ('Just call me Paul Lawrence Dunbar'). Zoals Pessoa zou weten, het zijn de kleine veranderingen die het 'm doen. Het is fijn om er te zíjn. 'Without love, what reason is there for anything?'