woensdag 20 juni 2018

Good Time

'My face is burning.' Domme mensen. Helemaal niet-grappige, pijnlijk beperkte mensen. Zo vaak zie je ze niet in de cinema. En in een serieuze crimefilm al helemaal niet. Krankzinnig idee dus, en dat zijn de beste. Twee broers beroven een bank. De ene (Robert Pattinson) is het 'meesterbrein', de ander (co-regisseur Benny Safda) hobbelt mee. Natuurlijk komen de twee van die koude kermis nooit meer thuis. De muziek van Ohneotrix Point Never pompt adrenaline in de aderen. Eindelijk eens een soundtrack met risico. Doodzenuwachtig – net als de mannen – en natuurlijk Carpenteriaans. Alle emoties kaatsen in het rond, echo na echo. Pas na zeventien minuten op het puntje van de stoel verschijnt de intiteling. Dat is ballen, en vertrouwen. De kijker wordt zonder pardon meegesleept in de chaos. Beroepsyhsterica Jennifer Jason Leigh doet er als kindmeisje nog een schepje bovenop. Het uur dat erop volgt belanden de personages van de regen in de drop. Ik kreeg zelfs After Hours-associaties! Helaas fopt het scenario zichzelf met een twist. De wending is eigenlijk best fraai. Maar daardoor raakt de mentally handicapped brother wél definitief uit beeld. En daarmee verdwijnt de mogelijkheid tot een plausibele cirkel. Spannend blijft het wel. Bad time voor de kijker. In a good way. 'I don't remember half the shit that went on yesterday.'

Geen opmerkingen: