'My face is burning.' Domme mensen. Helemaal niet-grappige, pijnlijk
beperkte mensen. Zo vaak zie je ze niet in de cinema. En in een serieuze
crimefilm al helemaal niet. Krankzinnig idee dus, en dat zijn de beste.
Twee broers beroven een bank. De ene (Robert Pattinson) is het
'meesterbrein', de ander (co-regisseur Benny Safda) hobbelt mee.
Natuurlijk komen de twee van die koude kermis nooit meer thuis. De
muziek van Ohneotrix Point Never pompt adrenaline in de aderen.
Eindelijk eens een soundtrack met risico. Doodzenuwachtig – net als de
mannen – en natuurlijk Carpenteriaans. Alle emoties kaatsen in het rond,
echo na echo. Pas na zeventien minuten op het puntje van de stoel
verschijnt de intiteling. Dat is ballen, en vertrouwen. De kijker wordt
zonder pardon meegesleept in de chaos. Beroepsyhsterica Jennifer Jason
Leigh doet er als kindmeisje nog een schepje bovenop. Het uur dat erop
volgt belanden de personages van de regen in de drop. Ik kreeg zelfs
After Hours-associaties! Helaas fopt het scenario zichzelf met een
twist. De wending is eigenlijk best fraai. Maar daardoor raakt de
mentally handicapped brother wél definitief uit beeld. En daarmee
verdwijnt de mogelijkheid tot een plausibele cirkel. Spannend blijft het
wel. Bad time voor de kijker. In a good way. 'I don't remember
half the shit that went on yesterday.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten