Duitsland plattelandsplatz. Onvermijdelijk moest ik aan de Fassbinder-serie denken. Het piano-thema van Heimat hamert minstens zo eindeloos, en natuurlijk tonen de series ook verwantschap in hun vlucht door de tijd. Ambitieus op zoek naar de synthese. Reitz vindt het grote in het kleine dorp. De vele vliegen krijgen daar concurrentie van vliegtuigen. Zo wordt Heimat al snel een niet zo handzame samenvatting van nieuwe media (Hilversum!) en nieuwe ideeën (Toonkunst!). Sommige verschijnselen blijken hardnekkig, zo plaatst men na de Eerste Wereldoorlog een lieu de mémoire voor de gevallenen. Dan al bekruipt de mensen dus het gevoel dat de tijd hen ontglipt. Het grote onthouden wordt steeds lastiger, en wellicht daarom steeds fanatieker nagejaagd. De tv-serie zelf is er eigenlijk een voorbeeld van. Tijdens de eerste afleveringen vermaakte ik me nog prima. Met oompje Eduard, bijvoorbeeld. Dommig meegesleept van een (inderdaad) Fassbenderiaans bordeel naar het nazi-burgemeesterschap. Toch zegt het veel dat de ware tragiek van buiten de familie komt. Otto Wohlleben beleeft spannende momenten als Hurt Locker. Helaas moeten we het ná hem doen met één goede scene per aflevering. Gegrimeerd en wel nadert een zeer bedenkelijk TROS-niveau. Het is de tijd die hier diepte geeft, niet het volk dat de tijd beleeft. 'Gott sei dank ist es vorbei.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten