Aloys

'Wir kennen uns nicht, Fräulein.' WF Hermans peinsde ooit of er in Nederland een detectivefilm viel te maken. Wat zou dat dan moeten behelzen? Een privé-speurder die overspel handlet? Doodsaai. De Zwitsers doen het gewoon, althans, die indruk wekken ze heel even. Lege kamers, lopende kranen, en een sjofele speurder in het schaduw van het Kruis. Aloys Ahorn blijkt echter al snel méér eenzaam dan professional. En daarmee dus vooral een personage voor het 'genre' arthouse. De man heeft zijn eigen observeren geïnternaliseerd. Aloys heeft bijzonder weinig mee. Hij lijkt op Hitler en is – als de echte eenzame – enkel lief voor beesten. Hoe komt hier verandering in? Natuurlijk. Een vrouw. De standaard oplossing. Arthouse gaat wel erg vaak over een eenzame man, die door een vrouw, of desnoods de gedachte aan een vrouw gered kan worden. In dit opzicht lijkt Aloys op een film als Gigante. Gelukkig zit de vorm de film in elk geval als gegoten, en mag de vrouw meedenken. Stiekeme filmer Aloys krijgt nu zelf Caché-tapes. Hij wordt het slachtoffer van een aardig staaltje 'mindful stalking'. 'Het gehoor intermedieert onze gedachten.' Ritselingen in het psychologische oerbos wordt dat dus. Richting einde lijkt Aloys zelfs op Orpheus – omkijken of vooruitkijken? Helaas pakt het scenario daarin nét niet tragisch door. 'Vermijd spiegels, schaduwen en echo's.'