'Where's the bloody airforce?' Eerst maar het gebruikelijke puntje.
Waarom wéér een WWII-film? Gedraaf door de kustplaatjes van Frankrijk
krijgt bijna nostalgische trekken. Toch zonde van het talent van Christopher
Nolan en cinematograaf Hoyte van Hoytema. Hun vakmanschap toont zich
vanaf het eerste shot, waarin een Duitse plamflettenregen neerdaalt op
de geallieerden. Een choreografie van honderden. Zij zitten vast 'on the
mole' van Duinkerken. Wachtend op redding. Maar door wie? Een pluspunt
van deze eenvoudige setup, is de handzaamheid. Het geeft Nolan geen
enkele kans om overboard te gaan in een Spielbergiaans onzin-epos van drie
uur. Hij kan zich concentreren op zijn eigen forte. De actie. Vooral het
snoeiharde geluid verdient een Oscar. De kogels gieren je in alle
dimensies om de oren. Ter land, ter zee, en in de lucht. Bibberige
pilotenstemmetjes steken schril af tegen een uitgestrekte
Technicolor-zee. (Ze hebben het Kanaal wat 'enhanced' volgens mij). Voor
plot of personages, zul je echter meestal op het land moeten zijn, en
dat komt er nauwelijks van. Aangevuurd door de werkelijk lachwekkend
herkenbare soundtrack van Zimmer, timmert Nolan stevig door, aan zijn
'klassieke' film. Geen nazi-perspectief, geen relativering. Een reeks
van simpele, maar uiterst secuur uitgevoerde spanningsboogjes. 'The
bodies come back.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten