'Is dit een liefdesverklaring?' 'Of een zwakte...' Marcel Pagnol wordt beschouwd als één van de eerste 'auteurs'. Zijn werk is echter duidelijk verouderd, zelfs zozeer, dat je net zo goed van 'ciné de papa' kan spreken. Precies wat de auteur dus níet mocht zijn van het Cahiers du Cinéma. Toegegeven, Pagnol strooit wel degelijk met fijnzinnige tekstregels, hij schreef niet voor niets ook romans. Het lang uitgesponnen La Fille du Puisatier (uit 1940) begint charmant ouderwets, met een stokoude silent movie look en dito mimisch acteerwerk. Nijhoffs satyr in het riet ontmoet een maagdelijk meisje. Hij zet haar de rivier over en hun aanraking ontwaakt beider verlangen. Het volgende half uur voltrekt zich een typisch staaltje date gaming. Het meisje stribbelt tegen, de kerel dringt almaar vervelender aan, en uiteindelijk geeft zíj zichzelf de schuld. ('Ik verdiende wat er gebeurde'). Ik zei het al, ouderwets, maar juist in die starre moraal vindt Pagnol de Renoir-achtige magie van zijn film. De pijn van het uitgestoten worden, en het moeten uitstoten. Een klassenstrijd op het gebied van l'honeur. Den Doolaard zou al de grommelende ambachtslieden zeker waarderen. En intussen kunnen zowel de mooie als de lelijke Fransen natuurlijk goed over de liefde filosoferen, en 'm ook alleraardigst verklaren. 'Ik eet het brood dat jij aanraakte tot de laatste kruimel.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten