'O mutzi mutzi, please buy me a fine suit to wear.' Er draaft bij Aki
Kaurismaki altijd wel een grijze lobbes op. De koning der sukkelaars is
inmiddels zelf ook een dagje ouder, en dus zullen we het 'm vergeven dat
hij hier oude zakken in oude bakken serveert. Het Pechtoldje van dienst
legt de haren ouderwets goed in het vet, en kart per retro kar door
Helsinki. Het wordt tijd voor een nieuwe baan, peinst hij. Iets in de
restaurantbiz, misschien? ('Mijn interesse is puur theoretisch.')
Kaurismaki doorsnijdt het bekende Finse schlager-verhaal met een van
zijn nieuwere interesses. De vluchtelingenproblematiek. Dit gaat op de
tast, al zijn er rake shots. (De opening in blackface bijvoorbeeld.)
Inhoudelijk heeft het scenario echter lange tijd weinig te melden over
asielzoekers. Net als het allemaal wat manifesterig dreigt te worden,
vindt Kaurismaki toch nog zijn touch in de wereld der Syriërs en de
Irakezen. Ten slotte zijn dat ook mannen die roken, roken, en roken. 'I
bring no joy to anyone.' Wanneer de verhalen elkaar eindelijk kruisen,
volgen een paar minuten fijne 'Europese' humor. Denk Van Warmerdam en
Andersson. In dat restaurant, uiteraard. 'What would be trendy?' 'Sushi,
absolutely.' Sloom blijft het, maar ja... Gewoon
genieten van die mooie kleuren. De kleuren van de wereld. 'All
melancholics are sent back.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten