woensdag 20 juni 2018

Loveless

'For love and selfie.' Andrej Zvjagintsev beent zijn favoriete onderwerp wederom uit. De nieuwe Russische rijken. (Die als twee druppels water op de Westerse rijken lijken, en vice versa.) Een smartphone lost de eenzaamheid niet op, net zomin als alle mogelijke 'fake comfort' dat kan. Niemand communiceert in het openbaar, behalve dan voor het hoognodige. Met zulke omgangsvormen wordt de bikini waxer vanzelf een vertrouwwekkend psycholoog... Vanaf de eerste shots toont Zvgjantsev de leegte. Visueel rustig, gepast klinisch zelfs. Een school lijkt wel een ziekenhuis. Een fraai appartement een sarcofaag. Met Loveless perfectioneert de regisseur zijn stijl. Alle opsmuk gaat overboord in een schrille symfonie. Loveless is zonder twijfel zijn beste film. Niet om de hierboven geschetste boodschap – want die kenden we al – maar om hoe hij het 'tabula rusa' vult. Met een grote M. Een werkelijk gemis, dat de egocentrische personages wel op móet vallen. Vol tegenzin en waanzin. Een verdwenen kind ontsnapt uit zijn vervallen thuis, waar toch al A Separation dreigt. De politie treedt zo hard op als verwacht ('feiten zijn koppige dingen'). Nu moet het heft wel in eigen hand worden genomen. Urenlang zoeken door berg en dal, met een bijkans militair geleide buurtwacht. Een ijzingwekkende mokerslag in de stilte. 'Fox 1 do the calling.'

Geen opmerkingen: