'They want a show of grief.' JFK, de president die voor altijd beroemd zal blijven, omdat er beelden zijn van hét moment. Zijn echtgenote Jackie voelt dat perfect aan. Ze weet dan al hoe (sociale) media werken. The show must go on. Sterker nog, the show is alles wat rest. Jackie zorgde ervoor dat Jack na zijn dood ook de gladiolen kreeg. Tot meer dan een cynische interpretatie geeft Pablo Larrains film geen aanleiding, en dat valt te prijzen. Kennedy wordt nergens opgehemeld. Zelfs zijn vervelende broer zegt: 'We could have done so much more.' (Maar ja, een écht radicale stap durfde beide mannen nooit te maken.) Genoeg over de Kennedies, dit gaat om Jackie (Natalie Portman, met mal accent en pukkels). Lorrain filmt haar in een 'Franse' aspect-ratio. Het past bij Zapruder's camera, maar ook bij het arthouse-sfeertje dat hij vergeefs probeert op te roepen. Jackie doet haar bekentenissen aan een journalist en een priester. Twee mannen dus. Een soort Frost/Nixon. Ik hoopte op meer momenten met vriendin Greta Gerwig. Tot 'het einde' baadt Jackie in haar spulletjesfetisjime. Parfums, nieuwe vloerbedekking, een Camelot LP. Al die producten geven de ultieme voorzet. De bloedvlekken op haar dure mantelpakje. Dat raakt me veel meer dan de overbodige grafische scene later. Die beelden kenden we tenslotte al. 'Peope should remember.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten