An Elephant Sitting Still

'The world is a wasteland.' Net geen vier uur lang stilzitten voor de kijker. Concentratie vereist, want de stemmen in deze film komen uit andere kamers, de beelden van ruggen, de dialogen door mensen in het vage. Zo lijkt het op een geradicaliseerde Hou Hsiao-hsien – dat zoiets überhaupt kan, is al een pre. Snoeihard, uitgebeend taoïsme. Al meanderend krijgen we een asgrauw beeld van China. Een land waar ze tegenstribbelende jongeren richting het internetcafé duwen, als het laatste afvoerputje voor depressievelingen. Eenmaal volwassen moet je carrière maken op de vierkante millimeter van je huis, eenmaal oud, slapen op het balkon van je kinderen. Niet zo vreemd dus dat alle personages op de rand van zelfmoord lijken te staan, met levens zo opgebrand als het stompje van een lucifer. De regisseur Hu Bo, deed het zelf, en maakte er na de film een einde aan... In de loop van zijn epos probeert een viertal mensen hun leven vergeefs een andere wending te geven, terwijl de slagen van Job blijven vallen. Soms letterlijk, want op een paar onrealistische 'actie'-scenes moesten de makers nog oefenen. Voor de rest levert iedereen topwerk. De oude man met zijn keu, de jonge meid met haar smartphone. Slachtoffers en schurken (en soms vice versa). Met als laatste lichtpuntje, de circusdroom. Kan daar dan iemand een lampje aandoen? 'None of your business. Just leave.'